അവസാനകാലത്ത് സിനിമാകലയുടെ തലമുറ മാറ്റം സാദ്ധ്യമെന്നും, സ്ക്രിപ്റ്റ്, വിഎഫ്എക്സ്, hatta കഥാപാത്രങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കുന്നതിൽ AI നിർണായക പങ്കുവഹിക്കുമെന്നും അദ്ദേഹം സൂചന നൽകിയതായി ലേഖനം വ്യക്തമാക്കുന്നു . ഈ ഓർമ്മയിൽ നിന്നാണ് മാധ്യമങ്ങളിലും സോഷ്യൽ മീഡിയയിലും ഈ പ്രതിഭാസം വീണ്ടും ചര്‍ച്ചയാകുന്നത്.
മനുഷ്യരാവിന് സംഗീതം കൊണ്ട് ഹൃദയത്തിലെതൊടിപ്പാൻ കഴിയൂ; പക്ഷേ ഈ നിമിഷങ്ങൾ, ഈ ഭാവനകൾ കണ്ടുപിടിക്കുന്നത് യഥാർത്ഥ മനുഷ്യന്റെ ആലോചനയല്ലെങ്കിൽ അവ ശരിക്കും ശക്തിയേകുമോ? പകൽ സ്വപ്‌നമായി ഇന്നും നമുക്കുണ്ട്—AI‑സൃഷ്ടമായ അഭിനയങ്ങളോ, കൃത്രിമം പറയുന്ന രസമായ കകഥനങ്ങളോ, സിനിമകളിൽ മനുഷ്യനിൽക്കാനില്ലായ്മ തിരിച്ചറിവോ?
ജഗതി ശ്രീകുമാർ, മലയാള സിനിമയുടെ ഹൃദയം, കൃത്യമായി ഇത് മുമ്പ് തന്നെ സൂക്ഷ്മമായി കണ്ടിരുന്നു. ‘നടന്മാരില്ലാതെയാകാം’ എന്ന് പറഞ്ഞത് —“അവർക്ക് ഒരുദിവസം നടന്മാരെ വേണ്ടിവരും എങ്കിലും”—ഇതാണ് ഈ പ്രവചനത്തിന്റെ അതിമനോഹര അത്താഴം .
സിനിമ എപ്പോഴും മനുഷ്യയുടെ അനുഭവങ്ങളും വികാരങ്ങളും അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള കലാ രൂപമാണ്. AI‑യെന്ത് സൃഷ്ടിച്ചിട്ടും, അത് സത്യരൂപ്യമല്ല; കൃത്രിമതയെ വീട്ടിൽ നിന്ന് നോക്കുമ്പോൾ നമ്മുടേതായ സ്‌നേഹം, our vulnerability, ‘*അനുഭവങ്ങളുടെ ആഴം*’രക്ഷിക്കുവാൻ കഴിയുമോ എന്നാണ് പ്രധാന ചോദ്യം.
സാംസ്കാരികമായ ഊർജ്ജം കൂടിയിടുന്ന സിനിമയിൽ, സങ്കേതങ്ങളുടെ ഓഫ്‑പേർഫോർമൻസ് നഷ്ടപ്പെട്ട് നമ്മൾ എന്താണ് വഴങ്ങുന്നത്? മനുഷ്യൻ പേരെടുത്ത ഓരോ അഭിനയത്തിന്റെയും സ്വത്വമല്ലാതെ മറ്റൊന്നും അത് ഭേദമാക്കില്ല.
കൃത്രിമതയുടെ ഉപയോഗം, ചിന്താശേഷിക്ക് വേണ്ടി സമയമുണ്ടാക്കുമ്പോളിൽ സംഗീതം പോലെയേ പൂജ്യം. പക്ഷെ അഭിനയത്തിന്റെ ആത്മമാകെ പകർന്നെടുക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്ന ഒരു സിനിമ, AI‑യുടെ സഹായം ഉപയോഗിച്ച് മാത്രമാകുമായിട്ടുമല്ല മനുഷ്യത്വം രക്ഷിക്കാൻ.
നിയന്ത്രണവും നിർദ്ദേശവും നമുക്കാണെന്ന് ഉറപ്പുള്ള, മനുഷ്യൻ ആൾകൂട്ടമായ ആ അവതാരങ്ങളെയും, ആ അവതാരങ്ങളിലൂടെ ഉയരുന്ന മനുഷ്യത്വത്തെയും നഷ്ടപ്പെടാൻ നാം അനുവദിക്കരുത്.
